آیا شهر هوشمند مساوی است با هزینه های محیط زیستی؟

دولت استرالیا 50 میلیون دلار برای برنامه شهر های هوشمند تر و حومه‌ها به منظور تشویق پروژه‌هایی که «زندگی، بهره‌وری و پایداری شهرها و شهرک‌ها در سراسر استرالیا را بهبود می‌بخشند» اختصاص داده است.

یکی از پروژه های تامین اعتبار شده در این برنامه، نصب حسگرهای دما، روشنایی و حرکت در ساختمان ها و ایستگاه‌های اتوبوس است. این به سیستم های انرژی اجازه می دهد تا به طور خودکار در پاسخ به استفاده مردم از این فضاها با هدف کاهش مصرف انرژی و بهبود ایمنی و امنیت تنظیم شوند.

به روش‌های مشابه، دولت‌ها در سرتاسر جهان با شرکت‌های فن‌آوری همکاری می‌کنند تا شهرها را «هوشمندتر» از طریق مقاوم‌سازی اجزای مختلف شهری با ویژگی‌های تکنولوژیکی کنند. در حالی که این ممکن است شهرهای ما را ایمن‌تر و کاربرپسندتر کند، اما نمی‌توانیم اثراتی که این هوشمندسازی توقف ناپذیر بر روی محیط زیست می گذارد را نادیده بگیریم.

چگونه شهر ها هوشمند تر می شوند؟

«شهر هوشمند» یک اصطلاح معمولا مبهم است که معمولاً یکی از دو مورد کلی را توصیف می کند. اول شهری است که رویکردی دانش بنیان به اقتصاد، حمل و نقل، مردم و محیط زیست خود دارد. دوم شهری است که از طریق محاسبات و حسگرها، تجزیه و تحلیل داده‌ها و دیگر فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات متصل، مدیریت می‌شود.

تعریف دوم از شهر هوشمند، همان تعریفی است که با بسیاری از شرکت‌های فناوری چند ملیتی مطابقت دارد. شرکت‌هایی نظیرIBM، Serco، Cisco، Microsoft، Philips و Google از جمله فعالان این بازار هستند که هر کدام با مقامات محلی در سراسر جهان برای ارائه سخت افزار، نرم افزار و دانش فنی برای پروژه های پیچیده و در مقیاس شهری کار می کنند.

مشارکت بین دولت‌شهری و آی‌بی‌ام

در ریودوژانیرو، مشارکت بین دولت‌شهری و آی‌بی‌ام، شبکه‌ای از حسگرها در مقیاس شهری ایجاد کرده است که داده‌های سی آژانس را در یک مرکز متمرکز واحد آورده است که توسط الگوریتم‌ها و تحلیل‌گران انسانی برای کمک به مدل‌سازی و برنامه‌ریزی توسعه شهر و پاسخ به رویدادهای غیرمنتظره مورد بررسی قرار می‌گیرد.

غول‌های فناوری برای یک شهر “هوشمند” سیستم‌هایش را در حال اجرا نگه می‌دارند. در برخی موارد، شهرهای هوشمند تحت رهبری فناوری از پایه بالا آمده اند.

با این حال، اغلب شهرهای موجود با سیستم های هوشمند مجهز می شوند. به عنوان مثال، بارسلونا به عنوان یکی از برترین شهرهای هوشمند جهان شهرت پیدا کرده است، زیرا ساختمان‌ها و زیرساخت‌های موجود آن با حسگرها و پردازنده‌ها برای نظارت و نگهداری زیرساخت‌ها و همچنین برای برنامه‌ریزی توسعه آینده مجهز شدند.

پارک هوشمند

شهر مملو از نقاط شارژ وسایل نقلیه الکتریکی و فضاهای پارک هوشمند است. حسگرها و یک سیستم آبیاری مبتنی بر داده نظارت و مدیریت مصرف آب دارند.

سیستم حمل و نقل عمومی دارای صفحه نمایش لمسی در ایستگاه های اتوبوس و شارژرهای USB در اتوبوس ها است. تامین‌کنندگان سیستم‌های هوشمند ادعا می‌کنند که مزایای متعددی برای شهرهای هوشمند دارند و استدلال می‌کنند که این مزایا منجر به ایجاد مراکز شهری عادلانه‌تر، کارآمدتر و پایدارتر از نظر زیست‌محیطی خواهد شد.

طرفداران دیگر ادعا می کنند که شهرهای هوشمند “شاد و انعطاف پذیرتر” هستند.اما هزینه های پنهانی نیز برای شهرهای هوشمند وجود دارد.

هوشمند شدن شهرها

با هوشمند شدن شهرها، آنها به اشیاء بیشتر و بیشتری نیاز دارند. ستون ها، چراغ های خیابان، مبلمان عمومی، تابلوهای راهنما، برای یکپارچه سازی حسگرها، صفحه نمایش ها، باتری ها و پردازنده ها.

اشیاء در شهرهای ما معمولاً با مواد بادوام ساخته می شوند، به این معنی که می توان از آنها برای چندین دهه استفاده کرد. از سوی دیگر، پردازنده‌های کامپیوتری و سیستم‌های نرم‌افزاری عمر کوتاهی دارند و ممکن است هر چند سال یک بار نیاز به تعویض داشته باشند.

افزودن فناوری به محصولاتی که در گذشته از این ویژگی برخوردار نبودند. به طور موثر طول عمر آنها را کوتاه می کند و خدمات، ضمانت‌ها و قراردادهای پشتیبانی را پیچیده تر و غیرقابل اعتمادتر می کند.یکی از نتایج می تواند چشم انداز زباله‌های هوشمند باشد. چراکه زیرساخت‌های عمومی از کار افتاده اند یا نیاز به اصلاح، نگهداری و تعویض مداوم دارند.